Όπου και να πας θα σε ακολουθεί η ετυμηγορία ενός οραματιστή Ποιητή οσφυκάπτης δούλος παρατρεχάμενος γυρεύοντας λίγα ψίχουλα αυτοβολέματος και μνηστήρας υπερφίαλος με αλαζονεία μεγάλου αναστήματος πολλή
εγκλωβισμένος στην παράλογη κυρίου και αφέντη «λογική».
Όπου και να πας ένα βέλος θα σε ακολουθεί στο λαιμό και στο συκώτι με ομηρική περιγραφή για αυτό το παλάτι που αμαύρωσες τον εαυτό σου που πρόδωσες τον προορισμό σου που ξέχασες και την ζωή σου που χαράμισες αμνήμων στείρος.
Τώρα που κλείνουν οι πόρτες και οι δρόμοι της Γης και οι διάδρομοι σκάλες του Ουρανού δεν θάχεις πια
που να σταθείς χωρίς αιδώ σε μια πόλη ΟΜΗΡΙΚΗ που αλλάζει μαγεμένη σε κβαντική ανατροπή.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις —
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γή, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις —
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Περί Ανέμων και Αιόλων 