Στο απόηχο των βουλευτικών εκλογών του 2015 και συλλογίζομαι τα λόγια του Α. Λίνκον:
Δώσε σε ένα άνθρωπο εξουσία και θα καταλάβεις τον χαρακτήρα του.
Ήταν από τις λίγες φορές που παρακολούθησα τηλεόραση χθες βράδυ στη παρέλαση των αλόγων της κομματικής κούρσας, συνοδεία των πολιτικών αναλυτών της κακιάς ώρας και των γυρολόγων των ΜΜΕ αποβλάκωσης.
Δεν τους βλέπω, δεν τους ακούω, τους βαριέμαι και με κουράζουν. Παρ όλα αυτά είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και τις επόμενες ανόητες κινήσεις τους.Είναι τόσο προβλέψιμοι και τόσο στερεότυποι.Θα έκαναν τα πάντα για μία ψήφο. Θα πουλούσαν και θα ξεπουλούσαν τα πάντα.
Τόσο θόρυβος, τόση υστερία για μία καρέκλα και την εξουσία και φυσικά είναι και η απληστία.
Ο πρώην πρωθυπουργός να απέρχεται θλιβερός με κλαυσίγελω γέλιου. Δεν θα μας λείψει.
Ο επόμενος…. αμήχανος με σύντομη ημερομηνία λήξης, κακός μιμητής παλαιότερου μπαλκονογητευτή προέδρου, χωρίς γραβάτα, αλλά τόσο άχαρος σε ένα ρούχο που τον φορά και δεν φοριέται, τόσο κοινότυπος τόσο “ γέρος” αν και νεότερος, τόσο επιτηδευμένος και προσποιητός με την καυτή πατάτα της χρεωκοπημένης Ελλάδος στο χέρι του να μη ξέρει τι να την κάνει. Αυτοί που τον προωθήσανε για αυτό τον σκοπό, ίσως δεν τον ενημερώσανε για τον λάκκο με τα φίδια που έχει και πόσα έχει. Αλλά όλα έχουν το αντίτιμο τους.Τριγύρω σημαιούλες κουδουνίστρες και στη μέση το ποδηγετούμενο πλήθος.
Ευτυχώς απήλθε οριστικώς και ο Γιωργάκης, ο 3ος βασιλιάς της της κληρονομικής βασιλείας των Λουδοβίκων της Αχαίας, ο μικρός, αυτός που έσωζε τις τράπεζες και έφτιαχνε συλλογικά γυμναστήρια ασκήσεων φίτνες για τον λαό, σιλουέτ, όρος γαλλικός από προσκείμενο υπουργό της ιδίας φιλοσοφίας. Οι υπόλοιποι δεινόσαυροι προκαμβρίου παλαιοζωικού αιώνος των υπόλοιπων συνομοταξιών επιβιώσανε ανθεκτικοί σαν τις κατσαρίδες με ελάχιστες λιποθυμίες.
Μέγα αναδύεται το ερώτημα τι να ψηφίζει κανείς μαζί με τον σαιξπηρικό προβληματισμό να ζει ή να μη ζει και σε ποιο πέρασμα αστεροειδούς εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Για τους τελευταίους Μοϊκανούς μάλλον γνωρίζουμε.
Μπροστά στην κάλπη τι να κάνεις;
Η αποχή στερείται νοήματος . Ίσα ίσα την επιδιώκουν για αυτό καταργήσανε, αδρανοποιήσανε και τον νόμο που θεωρούσε υποχρεωτική την παρουσία του πολίτη στη ψηφοφορία. Λευκό και άκυρο το ίδιο. Είναι τόσο άθλιο το εκλογικό σύστημα τόσο μαγειρεμένο που καταντάει εμετικό.
Μία επιλογή είχα, κάτι από τα μικρά. Ποιο;
Από την γελοιότητα έως στο φθηνό τυχοδιωκτισμό.
Ο γελωτοποιός είναι αρχέτυπο υποστηρίζει η αναλυτική ψυχολογία της μάζας του Λε Μποντ.
Είναι αυτός που τα χρόνια τα παλιά ήταν στην αυλή του βασιλιά για να τον κάνει να γελά.
Ίσως οι ρίζες τους να βρίσκονται στα μυθικά πρόσωπα των σατύρων και του Πανός και οπωσδήποτε αναδύονται τις απόκριες εκτονώνοντας την καταπιεσμένη πλευρά των ανθρώπων , την σκιά και τον εγκλωβισμό τους σε μια άκαμπτη σπουδαιοφάνεια .
Αυτό το μεγάλο τσίρκο της πολιτικής κομματοθηρίας του τόπου σημειοδοτεί και την ανεξέλεκτη απόδραση του γελωτοποιού στη ζωή μας. Μερικές φορές έπαιρνε και την θέση του βασιλιά, αλλά όλοι ξέρανε πως ήταν γελωτοποιός.
Σήμερα όλοι το ξεχνάνε και τον ζητωκραυγάζουμε μαζί με τα ψεύτικα ρούχα του.
«Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω αυτό τον τόπο» παλαιός πρωθυπουργός της Ελλάδος
Όλα έχουν ένα αντίτιμο, μερικές φορές είναι βαρύ.
Αστραία, Ιανουάριος 205, 26
Περί Ανέμων και Αιόλων 