Με δεμένο τον Ασκό του Αιόλου

Ελάτε στην ομάδα των κυριότερων ειδήσεων της ημέρας
με δεμένο τον Ασκό του Αιόλου για ταξίδι με προορισμό την Ιθάκη στην κουπαστή του ονείρου ενός διαδικτυακού ΝΟΗΜΟΝΟΣ κρουαζιεροπλοίου

Οι σημαντικότερες ειδήσεις για ΠΟΛΙΤΕΣ με αυτογνωσία πολιτική αγωγή και παιδεία, κρίση διάκριση, κριτική σκέψη με αυτοπαιδεία.
Δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα, ας συμφωνήσουμε όμως σε ένα!
Την αγάπη μας για αυτή τη χώρα και την πατρίδα και την ανάγκη μας για αυτο βελτίωση με τη σωστή πληροφόρηση και παιδεία, του ΝΟΗΜΟΝΟΣ ανθρώπου που επιστρέφει με τον Τηλέμαχο τον γιο του Οδυσσέα και το ΠΛΟΙΟ του Φρονίου.
Αναρτήστε τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας που πολλές φορές κρύβονται στα ψιλά γράμματα των έγκριτων μέσων μαζικής ενημέρωσης αποβλάκωσης και χειραγώγησης.
Να έχετε επιχειρήματα και νηφαλιότητα, χιούμορ και αυτοσαρκασμό όχι βρισιές, και άλλα οπαδο-ποδοσφαιρο-αθλήματα με νοσηρές εμμονές.
Τα επιχειρήματα αποδεικνύουν αναδεικνύουν την άποψη, ενώ οι βρισιές, την απουσία της, ψυχική διαταραχή και αναξιοπιστία.
Μακριά από κομματική κρατική θρησκευτική παρακρατική και παραθρησκευτική προπαγάνδα.

Περί Ανέμων και Αιόλων

Έξοδος από τις μαύρες τρύπες

Είμαστε άξιοι της ιστορίας μας ή της μοίρας μας;

Από τον εξαιρετικό Σωτήρη Μπουζάρα (έναν από τους πνευματικούς εμπνευστές του amynastospiti.gr) μας έρχεται μια πολύ καλή αλληγορική ανάλυση για το θέατρο του παραλόγου που ζούμε σήμερα στη χώρα μας. Ας απολαύσουμε το άρθρο…

Του Σωτήρη Μπουζάρα

Υπό ποιες συνθήκες μπορεί να προκύψουν μεγάλες αλλαγές σε μία κοινωνία;

• Το συζητάμε στα κρυφά ή στα φανερά, το έχουμε σχεδόν όλοι τα τελευταία χρόνια αποδεχτεί αλλά δυστυχώς δεν βρίσκουμε τρόπο να απαγκιστρωθούμε από έναν φαύλο κύκλο που κρατάει για πολλές δεκαετίες: «Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι οικονομική αλλά πρώτα κρίση ηθική και κρίση αξιών».
• Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις λέξεις από ανθρώπους έξυπνους και σοφούς που όλοι αναγνωρίζουμε την αξία τους; Στην Ελλάδα λοιπόν της οικονομικής κρίσης όπου, σύμφωνα με τους ειδικούς, ειδικά λόγω της κρίσης προκύπτουν οικονομικές ευκαιρίες, έτσι και στην Ελλάδα της ηθικής και πολιτιστικής κρίσης θα έπρεπε να προκύπτουν και ανάλογες ευκαιρίες ηθικής, πνευματικής και συνειδησιακής ανάκαμψης του λαού μας. Που είναι όμως αυτές και γιατί δεν τις βλέπουμε ακόμη;
• Είμαστε έτοιμοι να τις αντιληφθούμε και όλοι μαζί με την δύναμη που διαθέτουμε να δώσουμε εμπιστοσύνη όχι σε αυτούς που μας υποδεικνύουν οι καθοδηγητές της κοινής γνώμης αλλά σε όσους διαθέτουν το απαραίτητο κύρος και τις ιδιαίτερες ικανότητες ώστε να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Καιπώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποια είναι αυτά τα άτομα όταν σε καθημερινή βάση «βομβαρδιζόμαστε» με κατευθυνόμενες πληροφορίες από το σύστημα διαπλοκής κομμάτων και ΜΜΕ; Είμαστε έτοιμοι να απαγκιστρωθούμε από αυτό το σύστημα που μας κατευθύνει και να επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε ως πολίτες; Σε ποιο βαθμό είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις δικές μας επιλογές χωρίς να βρισκόμαστε υπό διαρκή πίεση φόβου και αγωνίας;
• Ένα καλό παράδειγμα πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι η αμερικάνικη ιστορία με τις «4 μαϊμούδες». Βάλανε λοιπόν 4 μαϊμούδες σε ένα κλουβί και τις τάιζαν με χαμηλής ποιότητας τροφή για ημέρες. Οι ίδιες οι μαϊμούδες αν και δυσαρεστημένες αναγκαζόταν να τρώνε αυτό που τους έδιναν λόγω πείνας. Ξαφνικά όμως μία ημέρα, τοποθετήθηκε στο κλουβί ένα τσαμπί με ολόφρεσκες μπανάνες! Με μεγάλο ενθουσιασμό οι 4 μαϊμούδες ορμάνε για να φάνε όσες περισσότερες μπορούν αλλά ξαφνικά, εκεί που πλησίαζαν κάποιος έκανε μούσκεμα τις μαϊμούδες με έναν κουβά νερό. Τρομαγμένες οι μαϊμούδες κάθισαν και πάλι ήσυχα στην γωνία. Μετά από λίγο όταν προσπάθησαν ξανά να πάρουν τις μπανάνες συνέβη και πάλι το ίδιο: κάποιος τις μούσκεψε με νερό με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται μέρα – νύχτα.
• Έπειτα από ημέρες το τσαμπί με τις μπανάνες παρέμενε εκεί ανέγγιχτο καθώς καμία από τις μαϊμούδες δεν τολμούσε να τις ακουμπήσει υπό τον φόβο να βραχεί και πάλι. Μάλιστα αν κάποια από τις 4 μαϊμούδες επιχειρούσε στα κρυφά από μόνη της να διαφοροποιηθεί από το σύνολο και να επιχειρήσει να αρπάξει μία μπανάνα, οι υπεύθυνοι του πειράματος κατέβρεχαν και τις άλλες 3 ως ομαδική τιμωρία μέχρι που καμία πλέον μαϊμού να μην σκέφτεται καν τις μπανάνες, υπό τον φόβο του μουσκέματος αλλά πλέον και υπό τον φόβο της τιμωρίας από τις άλλες 3 «νομοταγείς» μαϊμούδες. Έτσι συνέχιζαν να τρώνε από το χαμηλής ποιότητας φαγητό το οποίο τους προσέφεραν και καθόταν ήσυχες.
• Ένα πρωί οι υπεύθυνοι του πειράματος βγάζουν την μία από τις 4 μαϊμούδες και τοποθετούν μία άλλη, καινούρια. Εκείνη χωρίς να γνωρίζει τι είχε προηγηθεί τις προηγούμενες ημέρες, βλέποντας την χαμηλής ποιότητας τροφή και τις μπανάνες φυσικά προτίμησε να επιχειρήσει να φάει μία από αυτές. Ενώ όμως πλησίαζε οι άλλες 3 αρχικές μαϊμούδες την τράβηξαν πίσω με την βία για να αποφύγουν τον ομαδικό καταβρεγμό που γνώριζαν ότι θα ακολουθήσει.
• Όμως η καινούρια μαϊμού δεν γνώριζε γιατί το κάνουν και έτσι κάθε φορά που πλησίαζε τις μπανάνες είχε να αντιμετωπίσει την τρομαγμένη και βίαια αντίδραση των υπολοίπων τριών. Τελικά και η καινούρια μαϊμού όπως οι αρχικές, συνήθισε και άρχισε να τρώει και αυτή την χαμηλής ποιότητας τροφή χωρίς καν να σκέφτεται τις μπανάνες που βρισκόταν σε μικρή απόσταση αλλά και χωρίς καν να γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο ενώ είχαν την τέλεια τροφή δίπλα τους δεν έπρεπε να την αγγίζουν. Απλά ακολουθούσε την συμπεριφορά που της επέβαλαν οι πολλοί.

• Μετά από λίγες ημέρες οι υπεύθυνοι του πειράματος βγάζουν ακόμη μία από τις αρχικές 4 μαϊμούδες και βάζουν πάλι μία καινούρια, ώστε μέσα στο κλουβί να υπάρχουν 2 από τις αρχικές μαϊμούδες, 1 που συνήθισε μαζί τους και μία καινούρια. Η καινούρια μαϊμού το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε μόλις τοποθετήθηκε στο κλουβί ήταν φυσικά να αρπάξει μία μπανάνα!
• Έλα όμως που και αυτή δεν ευτύχησε να το πράξει καθώς οι υπόλοιπες 3 μαϊμούδες, οι 2 αρχικές και η μία που έζησε μαζί τους για αρκετό διάστημα, της ορμούσαν συνεχώς. Βεβαίως σε αυτή την περίπτωση τα κίνητρα ήταν διαφορετικά καθώς οι δύο από τις αρχικές μαϊμούδες ορμούσαν στην καινούρια γιατί είχαν στην μνήμη τους το “φιάσκο” με τους κουβάδες νερό που τους είχαν ρίξει ενώ η τρίτη μαϊμού, που δεν γνώριζε τίποτε για τους καταβρεγμούς καθώς τοποθετήθηκε εκεί αργότερα, απλώς ακολουθούσε τα όσα έμαθε δίπλα στις 3 από τις αρχικές μαϊμούδες.
• Έτσι και η καινούρια μαϊμού μετά από τις επιθέσεις των τριών άλλων εναντίον της, σταμάτησε να σκέφτεται και αυτή να φάει κάποια μπανάνα και συνήθισε να καταναλώνει την χαμηλής ποιότητας τροφή που τους προσέφεραν. Ενσωματώθηκε κι αυτή λοιπόν πλήρως στις συνήθειες του πλήθους.
• Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι που όλες οι 4 αρχικές μαϊμούδες βγήκαν από το κλουβί και αντικαταστάθηκαν από άλλες. Και το αποτέλεσμα του πειράματος ήταν πως οι 4 μαϊμούδες που βρισκόταν πλέον στο κλουβί, η μία που έζησε μαζί με 3 από τις αρχικές μαϊμούδες και οι άλλες 3 που μπήκαν μέσα στην συνέχεια, χωρίς όλες τους να έχουν υποστεί ποτέ καταβρεγμό ως τιμωρία που πλησίασαν τις μπανάνες, να μην τολμάνε καν να τις πλησιάσουν καθώς η συνήθης πρακτική που μάθαιναν όλες ήταν πως το τσαμπί με τις μπανάνες είναι κάτι που δεν πλησιάζουμε και αν κάποιος διαφοροποιηθεί και πάει να το κάνει, να του ορμάμε!
• Και όταν κάποια τολμούσε να το πράξει στα κρυφά και πάλι να δέχεται τις επιθέσεις των άλλων τριών! Είχαμε λοιπόν να κάνουμε με ένα σύνολο πλασμάτων το οποίο λειτουργούσε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, όχι από γνώση και λογική αλλά κάτω από την πίεση της συνήθειας και των παραδόσεων καθώς «έτσι είχε μάθει από παλιά».
• Το πείραμα αυτό έχει να κάνει με την συμπεριφορά πολλές φορές και των ανθρώπων καθώς μέσα σε μεγάλες κοινωνίες έχουμε όλοι μάθει να ακολουθούμε το παράδειγμα των πολλών, χωρίς κρίση και χωρίς αμφισβήτηση και σε κάποιες περιπτώσεις να περιθωριοποιούμε και να τιμωρούμε τους λίγους που παρεκκλίνουν από αυτή την ομαδική συμπεριφορά.
• Θεωρούμε λοιπόν ως «επιτρεπόμενες» μόνο τις λίγες επιλογές που η διοικούσα άρχουσα τάξη μας επιτρέπει να έχουμε και ούτε καν σκεφτόμαστε πως δίπλα μας, ίσως να υπάρχει μία καλύτερη. Γιατί κάθε φορά που πάμε να σκεφτούμε μία εναλλακτική λύση πέρα από τα γνωστά, το κατεστημένο σύστημα πολιτικής εξουσίας και ΜΜΕ θα μας «συνετίσει» και θα μας επαναφέρει στον «ορθό δρόμο» είτε με την εφαρμογή της γνώμης και της θέλησης των πολλών, είτε με κάποια απειλή ομαδικού «καταβρέγματος» και των λίγων και των πολλών, ώστε οι λίγοι να μπούνε κι αυτοί στο «καλούπι».
• Και επανερχόμαστε στο αρχικό θέμα του κειμένου: κάτω από αυτές τις ασφυκτικές κοινωνικές πιέσεις, πώς και κάτω υπό ποίες συνθήκες είμαστε σε θέση να τολμήσουμε και να πράξουμε κάτι διαφορετικό, κάτι το οποίο έχουμε στο μυαλό μας εδώ και χρόνια αλλά την τελευταία στιγμή δεν εφαρμόζουμε σαν κάποιο «αόρατο χέρι» (μέσα μας;) να μας εμποδίζει; Πώς όλοι μαζί μπορούμε να ξεφύγουμε από τις κατεστημένες επιταγές του σημερινού συστήματος εξουσίας και να θέσουμε σε εφαρμογή ένα εναλλακτικό σκηνικό το οποίο αν και για χρόνια υπάρχει δίπλα μας, δεν τολμούμε να σκεφτούμε καν να αναδείξουμε, λειτουργώντας όπως οι κλεισμένες στο κλουβί μαϊμούδες;
• Είναι δική μας αυτή η κοινωνία, έχουμε το δικαίωμα να αναζητούμε διαρκώς καλύτερες λύσεις για την λειτουργία της προς το κοινό όφελος ή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καθόμαστε «ήσυχα» προς όφελος των λίγων βολεμένων καθοδηγητών μας και του φοβισμένου και αψυχολόγητου πλήθους;
• Πώς μπορούμε να βρούμε μέσα μας και να πατήσουμε αυτό το «κουμπί» που θα τα αλλάξει όλα;
• ΠΩΣ;;;; 
• ΠΗΓΗ

Έξοδος από τις μαύρες τρύπες στον ορίζοντα των γεγονότων

Η δικτατορία των like

στην άνοδο της   ασημαντότητος  τους

Από τη στιγμή που οργανώθηκε σε κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα επιζητούσε την επιβεβαίωση της αξίας του από τα υπόλοιπα μέλη αυτών.

Αυτό οδηγούσε στη δημιουργία περισσότερο ή λιγότερο σύνθετων κοινωνικών δομών, αναδείκνυε τους ξεχωριστούς ανθρώπους, εξέλισσε τις ανθρώπινες δραστηριότητες και – εν τέλει – εξέλισσε το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Είναι σχετικά εύκολο να αναγνωριστεί, άλλωστε, ότι σχεδόν το σύνολο των σημαντικών αλλαγών που εμφανίζονται καταγεγραμμένες στην ανθρώπινη ιστορία, συνδέονται με ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων ή ομάδων που – μέσω της αναγνώρισης της αξίας τους και της συνεπαγόμενης επιρροής που απέκτησαν – ώθησαν τις εξελίξεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Και ενώ μέχρι την «έκρηξη» της εύκολης πρόσβασης στο διαδίκτυο και της ανάπτυξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η προηγούμενη διαδικασία φαινόταν να διέπεται από κάποιους παγιωμένους κανόνες, από τότε κι έπειτα οι κανόνες αυτοί – αλλά και η ίδια η διαδικασία – άλλαξαν ριζικά.

Είναι προφανές (και επομένως άσκοπο να αναλυθεί περαιτέρω) ότι στο διαδίκτυο οφείλουμε μια πληθώρα ευεργετικών αλλαγών στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ωστόσο, αυτό από το οποίο δεν καταφέραμε να «θωρακιστούμε» επαρκώς, ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις του διαδικτύου στην ικανότητά μας να κρίνουμε οι ίδιοι αυτό που μας προσφέρεται.

Στη σημερινή εποχή «βομβαρδιζόμαστε» ασταμάτητα (sic) από μια ποσότητα πληροφορίας ασυγκρίτως μεγαλύτερη αυτής στην οποία είχαν πρόσβαση οι άνθρωποι 10-15 μόλις χρόνια πριν. Και λόγω αυτού έχουμε:

– από τη μία πλευρά την απουσία χρόνου αξιολόγησης του περιεχομένου που μας παρέχεται, καθώς είναι αυτονόητο ότι ανάλογο όγκο και ρυθμό παροχής πληροφορίας είναι φύσει αδύνατον να τους επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος,

και

– από την άλλη πλευρά την ανάγκη του ίδιου του συστήματος να προσθέτει διαρκώς και σε αμείωτο ρυθμό νέο περιεχόμενο, προκειμένου να εμφανίζεται ότι δεν παρέχει ανεπίκαιρη πληροφορία.

Αυτά τα δύο φαινόμενα, αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα στην ουσία και τις προεκτάσεις τους, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης κάποιων απλών εργαλείων για την αξιολόγηση της παρεχόμενης πληροφορίας. Και αυτή ικανοποιήθηκε από την ανάπτυξη των metrics διαφόρων τύπων, ξεκινώντας από την επισκεψιμότητα κάποιου ιστοτόπου και καταλήγοντας στις ποικίλες εκδοχές έκφρασης της αποδοχής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο γνωστή όλων το like της πλατφόρμας facebook.

Προσπερνώντας την ανάλυση των διαφόρων τύπων metrics (με τους οποίους οι περισσότεροι είμαστε πλέον εξοικειωμένοι), έχει πιστεύω ιδιαίτερη σημασία να μείνουμε στην επίδραση που έχει η λογική επάνω στην οποία στηρίζονται, στον τρόπο που αντιδρούμε, σκεφτόμαστε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας και – εν τέλει – ζούμε.

Και αυτή είναι η αναγνώριση της δημοτικότητας ως αξίας.

«Η δικτατορία των like» λοιπόν (για να έρθουμε και στον τίτλο του άρθρου), έχει σταδιακά επιβάλει την αντικατάσταση της αξιολόγησης (η οποία μπορεί και πρέπει να είναι πολυεπίπεδη) με ένα σχεδόν δυαδικό κώδικα, αυτόν της αποδοχής ή μη αποδοχής μίας πληροφορίας, του όποιου τύπου «like» δηλαδή ή της απουσίας του. Διαφορετικές εκφάνσεις του συγκεκριμένου κώδικα προφανώς και αναγνωρίζονται, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.

Ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής πληροφορίας, αδυνατώντας να επεξεργαστεί το σύνολό της, καταφεύγει – έστω και υποσυνείδητα – στην αξιολόγησή της μέσω του προαναφερθέντος κώδικα. Και είναι έως και τρομακτικό αν σκεφτεί κάποιος πόσες φορές έχει κάνει «like» σε μία άποψη, ένα άρθρο, ένα τραγούδι ή μία φωτογραφία χωρίς να αφιερώσει χρόνο ώστε να τα αξιολογήσει ο ίδιος, απλά και μόνο επειδή εμφανιζόταν να έχουν ήδη ευρεία αποδοχή με βάση των αριθμό των «like» τους.

  

Αναγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη τάση (ή κατά μία άλλη ερμηνεία επιβάλλοντας το συγκεκριμένο κώδικα), οι εταιρείες που είχαν την οικονομική εκμετάλλευση των εν λόγω μέσων κατάφεραν να προσελκύσουν σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της διαφημιστικής δαπάνης, μετατρέποντας σε οικονομικές απολαβές μία πρακτική που οι ίδιες προώθησαν και έμμεσα επέβαλαν. Από την άλλη, αυτό που χρειάστηκε να προσφέρουν στους σημαντικότερους «παρόχους πρωτογενούς πληροφορίας» (δηλαδή τους χρήστες τους) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση σημαντικότητας με βάση τον κώδικα των «like», η οποία και δεν τους κόστιζε τίποτα.

Το ότι μέσα από την εξέλιξη αυτού του φαινομένου αναδείχτηκαν και κάποιοι χρήστες (μία ισχνή μειοψηφία) οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν οικονομικά οφέλη για τους ίδιους ή να επιτύχουν (ό,τι τέλος πάντων επεδίωκαν), περισσότερο τζόγο θυμίζει παρά επιχείρημα υποστήριξης της συγκεκριμένης πρακτικής.

Αν συνυπολογίσει κανείς στα προηγούμενα τη βιομηχανία χειραγώγησης περιεχομένου που έχει στηθεί με βάση τη «δικτατορία των like», από τη δημιουργία ψεύτικων προφίλ-«ακολούθων»-«υποστηρικτών», στα λογισμικά αύξησης των metrics και – πρόσφατα – στο εξ ολοκλήρου καθοδηγούμενο από τα metrics περιεχόμενο προς κατανάλωση, το πλαίσιο το οποίο δημιουργείται είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό. Τουλάχιστον με βάση τη δική μου οπτική.

Όντας ενεργός χρήστης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο ίδιος, προφανώς και δεν επιχειρώ να τα αφορίσω συνολικά. Χρησιμοποιώντας τα μάλιστα για να δημοσιεύσω και να κοινοποιήσω αυτό το κείμενο, κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αστείο.

Ωστόσο, πιστεύω ότι διατηρώ προς το παρόν την ικανότητα να κρίνω ως παρατηρητής τη συγκεκριμένη πρακτική, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση δεν επηρεάζεται καθ’οιονδήποτε τρόπο από την «αξία» μου στον κώδικα των «like» (η οποία δεν φαίνεται ούτως ή άλλως να είναι και ιδιαίτερα υψηλή). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ίσως και να έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά, ή αυτό το κείμενο να μην είχε κριθεί ωφέλιμο να γραφτεί ποτέ.

(Αρχικά σκέφτηκα πως ίσως με ευνοεί επίσης το γεγονός ότι ανήκω σε μία γενιά που ενηλικιώθηκε πριν από την έκρηξη του διαδικτύου, αλλά διαπίστωσα ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει όταν μου ήρθαν στο μυαλό παραδείγματα συνομηλίκων μου ή και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.)

Προς το παρόν, λοιπόν, και χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελεγχόμενα και αποκλειστικά για τη διασκέδασή μου, δε μπορώ παρά να θλίβομαι βλέποντας τις στρατιές των ανθρώπων που άκριτα αποδέχονται τη δημοτικότητα ως αξία, που την υπηρετούν και που κάνουν τα πάντα ώστε να την κατακτήσουν.

Ίσως τελικά και να τρομάζω λίγο, αναγνωρίζοντας ότι σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν (αν δεν αποτελούν ήδη) την πλειοψηφία.

Δείξε μου τα LIKE΄ ς  σου, να σου πω   ποιος  είσαι

Πηγή

Ο Αιώνας του Φιλαυτισμού

Ποιος είναι ο ομορφότερος εαυτός,  καθρέφτη,καθρεφτάκι μου

στο αιώνα  του Φβ, της κατανάλωσης, της επίδειξης ,της ατέρμονης ψυχανάλυσης του καναπέ, της ενημέρωσης των διαφημιστικών εταιρειών , της ειρήνης των αγορών, της διαφώτισης των θρησκευτικών , της αγαθοεργίας των κομματικών και των σέλφι φωτογραφιών;;;;;

Αποτελούμενο από τέσσερα μέρη (με ελληνικούς υπότιτλους), η ταινία-ντοκιμαντέρ

«The Century of the Self (Gr Subs)» είναι ότι καλύτερο στο πεδίο του.

Επιδιώκει να αναλύσει την πρόσφατη οικονομική κρίση και τη σημερινή κατάσταση στο κόσμο, πώς οι θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο των λαών και πώς αυτές οι αντιλήψεις χρησιμοποιήθηκαν τελικά από τις εταιρίες για να χειριστούν τους καταναλωτές στην αγορά των προϊόντων τους.

.

Link 1 > Μέρος Πρώτο – Οι Μηχανές της Ευτυχίας

Η ιστορία για την σχέση μεταξύ του Φρόιντ και του Αμερικάνου ανιψιού του Έντουαρντ Μπέρκινς, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το επάγγελμα των δημοσίων σχέσεων την δεκαετία του 1920 και ήταν ο πρώτος που υιοθέτησε τις ιδέες του Φρόιντ για την χειραγώγηση των μαζών. Έδειξε στις Αμερικάνικες εταιρίες πως να πείσουν τους ανθρώπους να θέλουν αντικείμενα που δεν χρειάζονται. Ήταν ο αρχιτέκτονας της σύγχρονης τεχνικής της μαζικής καταναλωτικής πειθούς και ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την κυρίαρχη δομή του σημερινού κόσμου που βασίζεται σε ένα καταναλωτικό εγωιστικό εαυτό…
.
Link 2 > Μέρος Δεύτερο – Η Εφαρμοσμένη Μηχανική της Συγκατάθεσης

Σε αυτό το επεισόδιο αποκαλύπτεται πως αυτοί που ήρθαν στην εξουσία μετά τον πόλεμο χρησιμοποίησαν τις ιδέες του Φρόιντ για το ασυνείδητο μυαλό, ώστε να ελέγξουν τις μάζες. Πολιτικοί και σχεδιαστές πίστεψαν τις ιδέες του Φρόιντ ότι βαθιά μέσα τους όλα τα ανθρώπινα όντα ήταν επικίνδυνα χωρίς λογική, γεμάτα επιθυμίες και φόβους. Ήταν πεπεισμένοι ότι αυτό ήταν που οδήγησε στην βαρβαρότητα της ναζιστικής Γερμανίας και ήθελαν να βρουν τρόπους να ελέγξουν αυτόν τον κρυφό εχθρό μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Η κόρη του Φρόιντ, Άννα, μαζί με τον ανιψιό του Έντουαρντ Μπέρκινς παρείχαν την κεντρική φιλοσοφία. Οι ΗΠΑ και η cia έκαναν πράξη τις ιδέες τους αναπτύσσοντας τεχνικές χειραγώγησης και ελέγχου των μυαλών των αμερικάνων πολιτών. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, πίστευαν, που θα μπορούσε να εφαρμόσει την δημοκρατία και μια σταθερή κοινωνία καταπιέζοντας την βαρβαρότητα που κρυβόταν κάτω από την επιφάνεια.

.
Link 3 > Μέρος Τρίτο – Υπάρχει ένας αστυνομικός μέσα στο κεφάλι μας: Πρέπει να καταστραφεί

Την δεκαετία του ’60 ένα ριζοσπαστικό γκρουπ ψυχοθεραπευτών αμφισβήτησε των επιρροή που είχαν οι ιδέες του Φρόιντ στην Αμερική. Αυτοί, ήταν εμπνευσμένοι από τις ιδέες του Γουίλιαμ Ράιχ, ενός μαθητή του Φρόιντ, που στράφηκε εναντίον του και ο οποίος ήταν μισητός από την οικογένεια του Φρόιντ . Ο Ράιχ πίστευε ότι ο εσωτερικός εαυτός δεν έπρεπε να καταπιεστεί και να ελεγχθεί, αλλά αντίθετα να ενθαρρύνεται να εκφραστεί. Μέσα από όλο αυτό δημιουργήθηκε ένα νέο πολιτικό ρεύμα που υποστήριζε την δημιουργία ενός νέου ανθρώπινου όντος ελεύθερου από την ψυχολογική καταπίεση η οποία είχε εφαρμοστεί στο ανθρώπινο μυαλό από τις εταιρίες και τους πολιτικούς.
Σε αυτό το επεισόδιο θα δούμε πως αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε δραστικά και πως σύντομα οι εταιρίες συνειδητοποίησαν ότι τελικά αυτή ήταν μία από τις μεγαλύτερες τους ευκαιρίες, ενθαρρύνοντας τον κόσμο να νοιώσει ότι είναι μοναδικές προσωπικότητες και παράλληλα πουλώντας τους τρόπους για να εκφράσουν αυτή την μοναδικότητα στρεφόμενοι πάλι σε Φροϋδικούς αναλυτές ώστε να αναγνωρίσουν τις βαθιές επιθυμίες του «νέου» εαυτού.
.
Link 4 > Μέρος Τέταρτο – Οχτώ άνθρωποι πίνουν λίγο κρασί στο Κέτερινγκ 

Σε αυτό το επεισόδιο: πως οι «αριστεροί» πολιτικοί τόσο στην Βρετανία όσο και στην Αμερική στράφηκαν στις τεχνικές που ανέπτυξαν οι εταιρίες για την ικανοποίηση του εσωτερικού εαυτού και των επιθυμιών του. Τόσο οι «Εργατικοί» του Τονι Μπλερ όσο και οι «Δημοκρατικοί» του Μπιλ Κλίντον χρησιμοποίησαν τα ίδια φοκους γκρουπ που ανακαλύφτηκαν από τους ψυχαναλυτές για την ανάληψη εξουσίας. Ξεκίνησαν να προσκολλούν τις πολιτικές στις βαθιές επιθυμίες και συναισθήματα των ανθρώπων με τον τρόπο που ο καπιταλισμός είχε μάθει να τους προσκολλά τα προϊόντα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μία νέα κουλτούρα μάρκετινγκ και πολιτικής αναδύθηκε, η οποία επέτρεπε στους πολιτικούς να πιστεύουν ότι δημιουργούν μία νέα και βελτιωμένη μορφή της δημοκρατίας.

 Πηγή 

Η προπαγάνδα των εμπόρων των εθνών