Ποιοι κυβερνούν αυτό τον έρημο τόπο

Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτό τον τόπο;
Δικηγόροι, ιατροί, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι,  πανεπιστημιακοί, με τις ευλογίες της εκκλησίας που όταν θέλει θυμάται την πολιτική, αλλιώς, διαβάζει αμέτοχη, πατερικά κείμενα, φιλοαμέριμνα και χωρίς ντροπή.
Ο Αντίνοος, ο Ευρύμαχος, ο Λαγόκαρδος Αμφίνομος, οι μεγάλοι της ζωής μας,  μνηστήρες και πολλοί, κυβερνούν, ελέω του καλοκάγαθου θεού, τρώνε και πίνουν , πηγαινοέρχονται σε ταξίδια με τους ακόλουθους μανδαρίνους, βγάζουν λόγους δημοκρατικής τάξης, ισότητος  και ευπείθειας  με τον πατέρα του Αντίνοου, τον Ευπείθη, αλληλοβραβεύονται και αλληλουποστηρίζονται  χωρίς αιδώ.

Αφού είμαστε όλοι ίσοι και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την ισότητα, γιατί δεν  είμαστε ΙΣΟΙ και  στην αμοιβή και τον  ΜΙΣΘΟ;

Εννοούν  «ίσοι» στο μισθό της σύγχρονης δουλείας ή στον θάνατο της ανεργίας;

Ο Αλέξανδρος ήταν αρχηγός, γιατί ήταν  πρώτος στη μάχη, στο  ρίσκο και στην αντοχή.

-Δεν έχει νερό για τον στρατό και τον λαό; Δεν θα πιω ούτε και εγώ.

Τα παλικάρια της φακής, που  μας κυβερνούν  είναι Δαρείοι και εξαγορασμένοι ΜΗΔΟΙ  με παχύ λαιμό και μας  έχουν πρήξει το συκώτι εδώ και καιρό.

Ο ανθρωπισμός  με το ελάχιστο κόστος  είναι  φθηνός λαϊκισμός και η δημοκρατία  σε μια χώρα,ξεκινάει από  τη δικαιοσύνη και τα ίδια δικαιώματα στη ζωή, διαφορετικά είναι εξουσία ληστρική.
Όλοι τους, άνθρωποι των κομμάτων και συνδικαλιστές και  γόνοι καλών οικογενειών ανεπάγγελτοι.
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, οικονομολόγοι, που δεν έχουν κάνει μία υγιή επιχείρηση,  δικηγόροι που δεν θα κέρδιζαν καμιά δίκη, αν οι δικαστές δεν ήταν εξαγορασμένοι, ιατροί που έχουν φέρει  τα νοσοκομεία σε αυτή την κατάσταση, και  αρχιτέκτονες  και μηχανικοί που έχουν κτίσει αυτές τις πόλεις ΤΕΡΑΤΑ και τα υπόγεια με δυσοσμία ηχηρή.
Όλοι αυτοί, με πτυχία και πανεπιστημιακή  σπουδή. Μεγάλοι  ΜΑΣΤΡΟΠΟΙ.

Εξευτελίζουν την πολιτική ζωή του τόπου με αμετροέπεια  σε ένα εκφυλισμό και  θάνατο εντροπίας, που της πάει πολύ.
Κουτοί;  Όχι καθόλου.
Ευφυείς, με εξαιρέσεις φυσικά, γιατί υπάρχουν και οι χαζοί.
Κουτοπόνηροι και αλαζονικοί.
Επιδείξεις ,  απληστία και ανούσια αυτοπροβολή.
Μεταπτυχιακά χωρίς αντίκρυσμα . Δεν μπορούν να μοιράσουν άχυρο σε δυο γαιδάρους.
Γιατί ;
Σκέπτονται με βάση μόνο το προσωπικό τους συμφέρον σε πρώτη γραμμή.
Και είναι ΕΝΟΧΟΙ μεγάλης βλακείας, γιατί το υπέρμετρον προσωπικό συμφέρον στο οποίο  έχουν εγκλωβισθεί, κάποια στιγμή γίνεται θηλειά στο λαιμό τους από έναν συλλογικό ΟΝΕΙΡΕΥΤΗ.
Αστραία
12 10 2016

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ

Οι δικηγόροι εξακολουθούν να είναι, όπως και πριν τη Μεταπολίτευση, το… πλειοψηφούν κόμμα της Βουλής με ποσοστό 15,7 % επί των 300.

Ακολουθούν οι γιατροί (12,6%), οι επιστήμονες (φυσικοί, χημικοί, μαθηματικοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι- 12,6% ), οι πανεπιστημιακοί (9,6%), οι οικονομολόγοι (8,8%), οι υπάλληλοι (8,4%), τα διευθυντικά στελέχη (6,5%), οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης (5%), ενώ μικρή είναι η συμμετοχή των εργατών-αγροτών (1,9%), των τεχνικών επαγγελμάτων (1,1%) και των αξιωματικών ενόπλων δυνάμεων (1,1%).

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία στην έκδοση του Εθνικού Κέντρου Πολιτικών Ερευνών «Η πολιτική αντιπροσώπευση στην σύγχρονη Ελλάδα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση, σε επιμέλεια της ερευνήτριας Μανίνας Κακεπάκη. Στις 230 σελίδες του τόμου καταγράφονται, αξιολογούνται και σχολιάζονται τα χαρακτηριστικά των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου από το 1996 έως τη σημερινή Βουλή.

Μελετώντας τους πολλούς πίνακες μένει κανείς στα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι υπάρχει υπεροχή πτυχιούχων ΑΕΙ μεταξύ των κοινοβουλευτικών μας , με ένα μικρό προβάδισμα στους άνδρες. Τα πανεπιστημιακά πτυχία εσωτερικού και εξωτερικού είναι 51,3%, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι 19,8 %, ενώ το άθροισμα μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων αγγίζει το 32%. Συνολικά το 83% των εθνοπατέρων και εθνομητέρων κατέχει τίτλους ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και μόνο ένα 7% δεν διαθέτει πτυχίο ή μεταπτυχιακό τίτλο.

Πρόκειται για ένα πολιτικό προσωπικό που έχει να επιδείξει υψηλές βαθμίδες εκπαίδευσης και μάλιστα υπερβαίνει σε τίτλους το κοινοβουλευτικό προσωπικό άλλων ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, των οποίων τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά κυμαίνονται γύρω στο 65-80% των ακαδημαϊκών τίτλων.

Από ποια «πόρτα» όμως εισέρχονται οι υποψήφιοι;

Ποια είναι η προϋπηρεσία τους; Και ποια η προηγούμενη δράση τους;

Η θητεία στο κόμμα συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά (52,5% στους 1.058 βουλευτές που εξετάστηκαν). Έπεται η εκλογή στην αυτοδιοίκηση (39%) και τρίτη κατά σειρά η συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις (27%). Ακολουθεί, σε μεγάλη απόσταση , η υπηρεσία σε ευρωπαϊκές θέσεις (3,2%).

Η μελέτη, η οποία επεκτείνεται σε οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις, εστιάζει στις βασικές κοινωνικο-δημογραφικές μεταβλητές, δηλαδή το επίπεδο εκπαίδευσης, το επάγγελμα και το φύλο, διερευνά τις διαφοροποιήσεις στα δύο φύλα όσον αφορά την κατάκτηση υπουργικών θώκων, ( όπου υστερούν οι γυναίκες ),αναλύει την γεωγραφική διάσταση της αντιπροσώπευσης, αξιολογεί το θεσμό των βουλευτών επικρατείας και εξετάζει το μεγάλο μέγεθος των εκλογικών περιφερειών.

Οι συγγραφείς των ξεχωριστών ενοτήτων είναι οι: Γιάννης Καραγιάννης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Φανή Μ. Κουντούρη διδάκτορας της Σορβόνης, Κωστής Πιερίδης υποψήφιος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Σταύρος Σκρίνης διδάκτορας στο Πάντειο.

Ο τόμος αποτελεί την ακτινογραφία όσων προσωποποιούν τον πανταχόθεν βαλλόμενο κοινοβουλευτικό θεσμό. Για τον οποίον… μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει βρεθεί έτερος πλέον ανταγωνιστικός. Παρά τις επεισοδιακές διακοπές, τους θορύβους και τις εκρήξεις στις συνεδριάσεις των υψηλά μορφωμένων κοινοβουλευτικών μας…

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πολίτες και Πολιτείες

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ….εν μέρει

Του Σταύρου Καλεντερίδη

Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους άρθρα. Αλλά ένοιωσα πως υπάρχει τεράστια ανάγκη.

Προς όλους αυτούς που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας, θέλω να πω το εξής: Φτάνει.

Φτάνει με τα αδιέξοδα σχόλια: “είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας”, “είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι″, “εμείς τους ψηφίσαμε”, “έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν”, κτλ. Οι πολίτες έχουν υποστεί για πολύ καιρό την προπαγάνδα και τις πανταχόθεν προβοκάτσιες. Αρκετά.

Η «κατηγορία του άλλου» είναι ένας γνωστός ανθρώπινος μηχανισμός. Μπροστά στις δυσμενείς συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας εδώ και χρόνια, ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτεί γενικευμένες κατηγορίες είτε εναντίον των Ελλήνων πολιτών εν γένει, είτε εναντίον συγκεκριμένων πολιτικοκοινωνικών ομάδων (αριστεροί, καπιταλιστές, συντηρητικοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.α.). Μιας και αδυνατούμε λοιπόν να κατανοήσουμε και να υπερβούμε τους μηχανισμούς αυτούς ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές της Ελλάδας, και αφού χρειάζεται κάποιοι να «φταίνε», τότε αυτοί σίγουρα δεν είναι οι πολίτες. Η ευθύνη βρίσκεται στο πολιτικό μας σύστημα και ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε τις ανακρίβειες και τους μύθους που καλλιεργούνται αφελώς και ηθελημένα.

Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε και να απενοχοποιηθούμε.

Γιατί λοιπόν δεν φταίνε οι πολίτες:

Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει τους πολιτικούς της αρεσκείας της

«Εμείς τους ψηφίσαμε». Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρήσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι του αρχηγού»). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αφεντικών (προφανώς και στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος). Με άλλα λόγια, περισσότερο από το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες, ενώ το 100% των βουλευτών έχει επιλεγεί και επιβληθεί σε εμάς από τους κομματικο-άρχοντες. Δυστυχώς, και ενώ το μόνο εκλογικό κριτήριο των Ελλήνων πολιτών, τόσο τώρα όσο και παλιότερα είναι το «μη χείρον βέλτιστον», οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων αλλά δια του ισχύοντος νόμου δεν εξασφαλίζεται καν η εκπροσώπηση τους.

Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει έναν ανελεύθερο εκλογικό νόμο

«Γιατί τους ψηφίζουμε;». Ταυτόχρονα, ο ίδιος μισόδημος εκλογικός νόμος πέτυχε την παγκόσμια πρωτοπορία το 2006 και εξίσωσε τα λευκά ψηφοδέλτια με τα άκυρα (!). Σύμφωνα δηλαδή με την ισχύουσα νομοθεσία, η λευκή ψήφος δεν είναι μια θετική συμμετοχή και κάλεσμα για αλλαγή και εξέλιξη αλλά ένα κουρελιασμένο και λερωμένο χαρτί το οποίο δεν δικαιούται να επηρεάσει το τελικό εκλογικό ποσοστό των κόμματων. Υπομένουμε δηλαδή για 10 χρόνια έναν νόμο που καταπατά ουσιώδη πολιτικά μας δικαιώματα.

Η πολιτική καπηλεία της ψήφου μας όμως δε σταματάει δυστυχώς εδώ μιας και κάθε ψήφος σε μικρό κόμμα το οποίο δεν καταφέρνει να εισέλθει στη βουλή δεν χάνεται όπως θα ήλπιζε κανείς, αλλά μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα της βουλής ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ψήφος μας δηλαδή σε ένα μικρό κόμμα κινδυνεύει κάθε φορά να κλαπεί από την άρχουσα τάξη και να ενισχύσει το ποσοστό ακόμα και εχθρικών για τα συμφέροντά μας κομμάτων! Αντιστοίχως, η αποχή δεν αναγνωρίζεται ως υγιής εκλογική αντίδραση και ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσουν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, οι πολιτικοί μεταξύ τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ανεπηρέαστοι από το πολιτικό κλίμα. Οι νόμοι και το σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπουν καμία αλλαγή ακόμα και αν το 99% των πολιτών απέχουν από τις εθνικές εκλογές!

Τοιουτοτρόπως λοιπόν καταπατούνται τα μοναδικά και εναπομείναντα εκλογικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (κάτι το οποίο δεν θίγεται βέβαια από κανένα κόμμα).

Διότι ο πολιτικοί μας «ηγέτες» δεν επιλέγονται από εμάς

«Δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες». Ένα εύλογο επιχείρημα το οποίο δυστυχώς βασίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη της πολιτικής ηγεσίας. Ταυτόχρονα, η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, δεν μπορούν να επιλεχθούν ούτε καν να αναδειχθούν από τους πολίτες. Πρωθυπουργός της χώρας ορίζεται αυτός που επιλέγει η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε κόμματος. Αν δηλαδή ένας πρωθυπουργός παραιτηθεί, η χώρα δεν πάει σε εκλογές αλλά οι κλειστοί κύκλοι του κόμματος διαλέγουν τον «επίλεκτο» ανάμεσα από τις τάξεις τους. Αντιστοίχως, οι κομματικοί αρχηγοί επιλέγονται με τις πλέον αντιδημοκρατικές μεθόδους και ακόμα και όταν καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, αυτό γίνεται με τον πλέον εξευτελιστικό για αυτούς τρόπο (χειραγώγηση, εκλογές με έναν υποψήφιο, κτλ.).

Ακόμα χειρότερα, οι σημερινοί (και όχι μόνο) πρωθυπουργοί, είθισται να αναδεικνύονται από μηχανισμούς που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας…

Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επιλέγεται από τους πολίτες αλλά εκλέγεται συντεχνιακά από τη βουλή ενώ επιλέγεται συνήθως από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Βάσει συντάγματος, οι απαραίτητοι ψήφοι που απαιτούνται από τη βουλή για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας (180 τω αριθμώ) οδηγούν το εκάστοτε κόμμα που έχει την πλειοψηφία να αποδεχθεί το πρόσωπο επιλογής του κόμματος της αντιπολίτευσης για να μην διαλυθεί η βουλή (σε περίπτωση διαφωνίας και αδυναμίας ανάδειξης προέδρου της Δημοκρατίας, η βουλή βάσει συντάγματος διαλύεται). Ως αποτέλεσμα αυτού, ο αρχηγός του κράτους μας ήταν και παραμένει μια αδύναμη και συμβολική μαριονέττα η οποία εκπροσωπεί τις μειοψηφίες και τις εκάστοτε μικροπολιτικές και μυωπικές σκοπιμότητες.

Στην ουσία και στην πράξη, τους πολιτικούς μας «ηγέτες» δεν τους επιλέγουμε εμείς.

Διότι οι Υπουργοί μας δεν επιλέγονται ποτέ αξιοκρατικά.

«Υπάρχει αναξιοκρατία παντού». Η αναξιοκρατία που μας οδηγεί να βουλιάζουμε είναι η αναξιοκρατία των ιθυνόντων – του καπετάνιου και του πληρώματος. Είναι οι ανάξιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί που στοιχίζουν στην Ελλάδα, όχι οι επιβάτες!

Αυτός που επιλέγει τους υπουργούς είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος επιλέγει πάντα μικροπολιτικά και κομματικά: είτε ανταμείβει τα πολιτικά του πρωτοπαλίκαρα – τα οποία μπορεί να είναι ανειδίκευτα και να μην ξέρουν τα θέματα του υπουργείου αλλά είναι ιδανικοί στο να στηρίζουν τον «πρόεδρο», είτε εξαγοράζει και ελέγχει με μια υπουργική θέση την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Στην πλειοψηφία τους οι υπουργοί της Ελλάδας είναι ανειδίκευτοι, διορισμένοι αναξιοκρατικά, ενώ εμείς ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ποτέ από πριν ποιοι θα είναι αυτοί που πρόκειται να διορίσει ως υπουργούς του ο κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός.

Στην ουσία και στην πράξη, τους υπουργούς δεν τους επιλέγουμε εμείς.

Διότι η Δικαιοσύνη ελέγχεται από την κυβέρνηση. Βάσει συντάγματος (άρθρο 90§5) όλοι οι ανώτατοι δικαστικοί της χώρας διορίζονται με προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού οι οποίοι όπως είναι προφανές υπόκεινται πελατειακά σε αυτόν από τη μέρα διορισμού τους και έπειτα. Επίσης βάσει συντάγματος (άρθρο 91§1), την πειθαρχική αγωγή κατά των ανώτατων δικαστικών της χώρας εγείρει ο υπουργός Δικαιοσύνης, τον οποίον προφανώς οι δικαστικοί τρέμουν. Είναι αυτονόητο πως κάθε ποινική δίωξη η οποία ασκείται από τη διορισμένη και ελεγχόμενη δικαστική εξουσία είναι κατευθυνόμενη και υπό την ανοχή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.