Η δικτατορία των like

στην άνοδο της   ασημαντότητος  τους

Από τη στιγμή που οργανώθηκε σε κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα επιζητούσε την επιβεβαίωση της αξίας του από τα υπόλοιπα μέλη αυτών.

Αυτό οδηγούσε στη δημιουργία περισσότερο ή λιγότερο σύνθετων κοινωνικών δομών, αναδείκνυε τους ξεχωριστούς ανθρώπους, εξέλισσε τις ανθρώπινες δραστηριότητες και – εν τέλει – εξέλισσε το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Είναι σχετικά εύκολο να αναγνωριστεί, άλλωστε, ότι σχεδόν το σύνολο των σημαντικών αλλαγών που εμφανίζονται καταγεγραμμένες στην ανθρώπινη ιστορία, συνδέονται με ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων ή ομάδων που – μέσω της αναγνώρισης της αξίας τους και της συνεπαγόμενης επιρροής που απέκτησαν – ώθησαν τις εξελίξεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Και ενώ μέχρι την «έκρηξη» της εύκολης πρόσβασης στο διαδίκτυο και της ανάπτυξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η προηγούμενη διαδικασία φαινόταν να διέπεται από κάποιους παγιωμένους κανόνες, από τότε κι έπειτα οι κανόνες αυτοί – αλλά και η ίδια η διαδικασία – άλλαξαν ριζικά.

Είναι προφανές (και επομένως άσκοπο να αναλυθεί περαιτέρω) ότι στο διαδίκτυο οφείλουμε μια πληθώρα ευεργετικών αλλαγών στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ωστόσο, αυτό από το οποίο δεν καταφέραμε να «θωρακιστούμε» επαρκώς, ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις του διαδικτύου στην ικανότητά μας να κρίνουμε οι ίδιοι αυτό που μας προσφέρεται.

Στη σημερινή εποχή «βομβαρδιζόμαστε» ασταμάτητα (sic) από μια ποσότητα πληροφορίας ασυγκρίτως μεγαλύτερη αυτής στην οποία είχαν πρόσβαση οι άνθρωποι 10-15 μόλις χρόνια πριν. Και λόγω αυτού έχουμε:

– από τη μία πλευρά την απουσία χρόνου αξιολόγησης του περιεχομένου που μας παρέχεται, καθώς είναι αυτονόητο ότι ανάλογο όγκο και ρυθμό παροχής πληροφορίας είναι φύσει αδύνατον να τους επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος,

και

– από την άλλη πλευρά την ανάγκη του ίδιου του συστήματος να προσθέτει διαρκώς και σε αμείωτο ρυθμό νέο περιεχόμενο, προκειμένου να εμφανίζεται ότι δεν παρέχει ανεπίκαιρη πληροφορία.

Αυτά τα δύο φαινόμενα, αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα στην ουσία και τις προεκτάσεις τους, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης κάποιων απλών εργαλείων για την αξιολόγηση της παρεχόμενης πληροφορίας. Και αυτή ικανοποιήθηκε από την ανάπτυξη των metrics διαφόρων τύπων, ξεκινώντας από την επισκεψιμότητα κάποιου ιστοτόπου και καταλήγοντας στις ποικίλες εκδοχές έκφρασης της αποδοχής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο γνωστή όλων το like της πλατφόρμας facebook.

Προσπερνώντας την ανάλυση των διαφόρων τύπων metrics (με τους οποίους οι περισσότεροι είμαστε πλέον εξοικειωμένοι), έχει πιστεύω ιδιαίτερη σημασία να μείνουμε στην επίδραση που έχει η λογική επάνω στην οποία στηρίζονται, στον τρόπο που αντιδρούμε, σκεφτόμαστε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας και – εν τέλει – ζούμε.

Και αυτή είναι η αναγνώριση της δημοτικότητας ως αξίας.

«Η δικτατορία των like» λοιπόν (για να έρθουμε και στον τίτλο του άρθρου), έχει σταδιακά επιβάλει την αντικατάσταση της αξιολόγησης (η οποία μπορεί και πρέπει να είναι πολυεπίπεδη) με ένα σχεδόν δυαδικό κώδικα, αυτόν της αποδοχής ή μη αποδοχής μίας πληροφορίας, του όποιου τύπου «like» δηλαδή ή της απουσίας του. Διαφορετικές εκφάνσεις του συγκεκριμένου κώδικα προφανώς και αναγνωρίζονται, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.

Ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής πληροφορίας, αδυνατώντας να επεξεργαστεί το σύνολό της, καταφεύγει – έστω και υποσυνείδητα – στην αξιολόγησή της μέσω του προαναφερθέντος κώδικα. Και είναι έως και τρομακτικό αν σκεφτεί κάποιος πόσες φορές έχει κάνει «like» σε μία άποψη, ένα άρθρο, ένα τραγούδι ή μία φωτογραφία χωρίς να αφιερώσει χρόνο ώστε να τα αξιολογήσει ο ίδιος, απλά και μόνο επειδή εμφανιζόταν να έχουν ήδη ευρεία αποδοχή με βάση των αριθμό των «like» τους.

  

Αναγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη τάση (ή κατά μία άλλη ερμηνεία επιβάλλοντας το συγκεκριμένο κώδικα), οι εταιρείες που είχαν την οικονομική εκμετάλλευση των εν λόγω μέσων κατάφεραν να προσελκύσουν σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της διαφημιστικής δαπάνης, μετατρέποντας σε οικονομικές απολαβές μία πρακτική που οι ίδιες προώθησαν και έμμεσα επέβαλαν. Από την άλλη, αυτό που χρειάστηκε να προσφέρουν στους σημαντικότερους «παρόχους πρωτογενούς πληροφορίας» (δηλαδή τους χρήστες τους) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση σημαντικότητας με βάση τον κώδικα των «like», η οποία και δεν τους κόστιζε τίποτα.

Το ότι μέσα από την εξέλιξη αυτού του φαινομένου αναδείχτηκαν και κάποιοι χρήστες (μία ισχνή μειοψηφία) οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν οικονομικά οφέλη για τους ίδιους ή να επιτύχουν (ό,τι τέλος πάντων επεδίωκαν), περισσότερο τζόγο θυμίζει παρά επιχείρημα υποστήριξης της συγκεκριμένης πρακτικής.

Αν συνυπολογίσει κανείς στα προηγούμενα τη βιομηχανία χειραγώγησης περιεχομένου που έχει στηθεί με βάση τη «δικτατορία των like», από τη δημιουργία ψεύτικων προφίλ-«ακολούθων»-«υποστηρικτών», στα λογισμικά αύξησης των metrics και – πρόσφατα – στο εξ ολοκλήρου καθοδηγούμενο από τα metrics περιεχόμενο προς κατανάλωση, το πλαίσιο το οποίο δημιουργείται είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό. Τουλάχιστον με βάση τη δική μου οπτική.

Όντας ενεργός χρήστης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο ίδιος, προφανώς και δεν επιχειρώ να τα αφορίσω συνολικά. Χρησιμοποιώντας τα μάλιστα για να δημοσιεύσω και να κοινοποιήσω αυτό το κείμενο, κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αστείο.

Ωστόσο, πιστεύω ότι διατηρώ προς το παρόν την ικανότητα να κρίνω ως παρατηρητής τη συγκεκριμένη πρακτική, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση δεν επηρεάζεται καθ’οιονδήποτε τρόπο από την «αξία» μου στον κώδικα των «like» (η οποία δεν φαίνεται ούτως ή άλλως να είναι και ιδιαίτερα υψηλή). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ίσως και να έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά, ή αυτό το κείμενο να μην είχε κριθεί ωφέλιμο να γραφτεί ποτέ.

(Αρχικά σκέφτηκα πως ίσως με ευνοεί επίσης το γεγονός ότι ανήκω σε μία γενιά που ενηλικιώθηκε πριν από την έκρηξη του διαδικτύου, αλλά διαπίστωσα ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει όταν μου ήρθαν στο μυαλό παραδείγματα συνομηλίκων μου ή και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.)

Προς το παρόν, λοιπόν, και χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελεγχόμενα και αποκλειστικά για τη διασκέδασή μου, δε μπορώ παρά να θλίβομαι βλέποντας τις στρατιές των ανθρώπων που άκριτα αποδέχονται τη δημοτικότητα ως αξία, που την υπηρετούν και που κάνουν τα πάντα ώστε να την κατακτήσουν.

Ίσως τελικά και να τρομάζω λίγο, αναγνωρίζοντας ότι σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν (αν δεν αποτελούν ήδη) την πλειοψηφία.

Δείξε μου τα LIKE΄ ς  σου, να σου πω   ποιος  είσαι

Πηγή

Η Ενηλικίωση του Διαδικτύου

Η πρώτη ιστοσελίδα στην ιστορία του Παγκόσμιου Ιστού έγινε κιόλας 20 και πέντε  ετών

Ήταν 20 Δεκεμβρίου του 1990, όταν ο Sir Tim Berners-Lee ανέβασε στο εσωτερικό δίκτυο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων, γνωστού ως CERN, όπου εργαζόταν ως Σύμβουλος Μηχανικός Προγραμματισμού, ένα κείμενο με το οποίο σύστηνε στον κόσμο τον παγκόσμιο ιστό (World Wide Web), το οποίο έμελλε να αποτελέσει την πρώτη ιστοσελίδα στην ιστορία του Διαδικτύου. Η ιστορικής σημασίας σελίδα που δημιούργησε ο άνθρωπος που σήμερα φέρει τον τίτλο του «πατέρα» του διαδικτύου, σε έναν υπολογιστή μάρκας NeXT -εταιρεία που είχε ιδρύσει ο Steve Jobs κατά την διάρκεια απομάκρυνσής του από την Apple- περιέγραφε τον τρόπο λειτουργίας του World Wide Web και αποτελούνταν από συμβατικό κείμενο και υπερκείμενο (Hypertext). Δηλαδή τον θεμέλιο λίθο του διαδικτύου όπως το γνωρίζουμε σήμερα. O Sir Timothy John Berners-Lee O Sir Timothy John Berners-Lee Σήμερα ο Τιμ Μπέρνερς Λι είναι ο Πρόεδρος του W3C Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού, ερευνητής στο ΜΙΤ και έχει πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ πολλών άλλων και Ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2004) από την Βασίλισσα της Αγγλίας και παράσημο εξαιρέτων υπηρεσιών (Order of Merit) από την ίδια το 2007. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα σε ένα από τα 100 λαμπρότερα πνεύματα του αιώνα, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να μάχεται για την ελεύθερη ροή των πληροφοριών στο διαδίκτυο. Παρακολουθήστε ένα διαδραστικό χρονολόγιο των πρώτων βημάτων του παγκόσμιου ιστού, από την σελίδα του CERN και ακολουθήστε αυτό το σύνδεσμο για να μάθετε την ιστορία του Web, Πηγή: www.lifo.gr

Τηλεγέφυρες Ιστολογίων

45  ΤΗΛΕ μπλόγκερς στην Θεσσαλονίκη

Συνολικά 45 bloggers του τουρισμού από ευρωπαϊκές χώρες, Κίνα και Βραζιλία (12 χώρες στο σύνολο) πατάνε το πόδι τους σήμερα στη Θεσσαλονίκη για να τη γνωρίσουν από κοντά, να τη φωτογραφίσουν και να γράψουν γι’ αυτήν στους ιστοτόπους τους και στα ηλεκτρονικά μέσα όπου συμμετέχουν.

Η αποστολή, που έχει την ονομασία «Θεσσαλονίκη, νέα στην καρδιά», οργανώθηκε από τη MKO Maketing Greece, που εδώ και λίγο καιρό διαθέτει περιφερειακό γραφείο στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και τουριστικές επιχειρήσεις.

Οι ξένοι bloggers θα μείνουν ως το Σάββατο, ενώ η επίσκεψή τους δεν θα περιοριστεί μόνο στη Θεσσαλονίκη. Το πρόγραμμα ξεναγήσεων περιλαμβάνει Χαλκιδική και Πιερία.

H Marketing Greece από την πλευρά της έχει ετοιμάσει ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα γι αυτούς, που έχει στόχο να τους φέρει σ’ επαφή με τη νεανική πλευρά της πόλης, τους γρήγορους ρυθμούς της, αλλά και τις χαλαρές στιγμές στα καφέ και τα μπαρ της Θεσσαλονίκης. Περιλαμβάνει επίσης, περιπάτους στο ιστορικό κέντρο, γνωριμία με δημιουργικές δραστηρίοτητες και γευσιγνωστικές περιηγήσεις, με σκοπό να ανακαλύψουν την φιλόξενη πλευρά της πόλης.

Πηγή

ΤΗΛΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΊΩΝ

Επώνυμος Τηλενωνυμία

Επώνυμος Ανωνυμία

Ανωνυμία ή επωνυμία στο διαδίκτυο;

Ιδού το ερώτημα που έχει απασχολήσει και απασχολεί  πολλούς χρήστες του διαδικτύου, γονείς, εκπαιδευτικούς και νομικούς.

Δεν υπάρχει πραγματική  ανωνυμία στο διαδίκτυο γιατί  τα ηλεκτρονικά ίχνη  δεν σβήνουν  και όλα καταγράφονται  στο νέο τρόπο τηλεπικοινωνίας. Όλα , άρθρα, σχόλια προφίλ βίντεο επισκέψεις τίποτα δεν μπορεί να κρύψει κανείς  ακόμη και να το ήθελε. Φυσικά οι περισσότεροι όχι μόνο δεν το θέλουν αλλά δίνουν  μόνοι τους στοιχεία προσωπικά φωτογραφίες και άλλα πολλά, στο πλαίσιο ενός  υπερβολικού ναρκισσισμού και ωραιοπάθειας και ανόητου εγωκεντρισμού για τα 2 λεπτά εικονικής διασημότητος στα κοινωνικά δίκτυα.

Το διαδίκτυο είναι   πλέον όχι μόνο ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας  αλλά και ο σύγχρονος τρόπος μάχης στον χώρο των Ιδεών και όπως το κάθε πεδίο μάχης ορίζει και ορίζεται από τους μαχητές και την δεοντολογία τους.

Για πολλούς χρήστες  θα  γίνει ένας ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ που δεν θα μπορέσουν να βγουν ποτέ γιατί δεν  μπορούν να συνδέσουν τα γνωστικά πεδία δωμάτια και ιστοσελίδες και θα φαγωθούν από τον Μινώταυρο.

Για αρκετούς  λειτουργεί σαν τα διάφορα νησιά παγίδες μιας οδυσσειακής διαδρομής με τις διάφορες σελίδες της βαρβαρότητος των Κικόνων, να περνάμε καλά να περνάμε καλά των Λωτοφάγων κλπ

Και για λίγους που έχουν καθαρή σκέψη διαυγή νου και βλέπουν με την καρδιά, σαν τον ΤΗΛΕΜΑΧΟ τον γιο του Οδυσσέα που μάχεται από μακριά, όχι όμως άνανδρα χωρίς ηθική και χωρίς ανθρωπιά.

Η διαφορά του “σαν”  και του  “ως” είναι η διαφορά της παρομοίωσης με την κυριολεξία που  οι λογικοί άνθρωποι κατανοούν και αντιλαμβάνονται με φαιά ουσία, όπως και την μεγίστη διαφοροποίηση  του ποιητικού  σουρεαλισμού από  την ρεαλιστική  πραγματικότητα του πραγματικού.

Η ηθική δεοντολογία, η  αισθητική  αλλά και η αξιοπρέπεια ενός σωστού ανθρώπου πολίτη και πολεμιστή δεν θα του επιτρέψουν  ποτέ να χρησιμοποιήσει την ανωνυμία του ή την επωνυμία του για ποταπές πράξεις  ιταμές συμπεριφορές και εγκληματικές ενέργειες.

Συνεπώς το προφίλ του, τα ιστολόγια του, τα άρθρα του, τα σχόλια του είναι όχι μόνο άψογα,  υπεύθυνα  αλλά και καλόγουστα, επειδή η αισθητική είναι και ηθική και  γιατί οι πραγματικοί εγκληματίες είναι συνήθως  κακόγουστοι  όπως έχει πει και και ο καλόγουστος Κλιντ Ίστγουντ,  βάρβαροι και αντιαισθητικοί.

Ημέρα ασφαλούς διαδικτύου

Πολίτης Αστραία

Φεβρουάριος 2015, 10